Πως ξεκίνησα να τρέχω στο βουνό

Από το Χριστάκη Χριστοφή

Το να τρέχει κάποιος στις ανηφόρες της γειτονιάς ή του πάρκου είναι ένα είδους προπόνησης. Το να τρέχει στο βουνό όμως είναι ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό είδος προπόνησης.

Η ανάγκη να περάσω από το ένα στο άλλο έγινε σταδιακά. Η προπ΄νηση στο βουνό σου δημιουργείένα αίσθημα ελευθερίας, δύναμης και σταθερότητας.

Η πρώτη μου προτεραιότητα όταν επέστρεψα από τις σπουδές μου το 1989 ήταν να οργανώσω τη προπόνηση μου, ώστε να μην επηρεάζω την οικογένεια ή την εργασία μου. Έχοντας ειδικότητα Προπονητική δρόμων Κλασσικού Αθλητισμού, ανάλαβα αφιλοκερδώς και την γύμναση τριών φίλων αθλητών (οι οποίοι εξελίκτηκαν σε παγκυπριονίκες). Μαζί με εμένα φτιάξαμε μια απαιτιτική ομάδα δρομέων, που στόχο είχε καθαρά τον πρωταθλητισμό. Στο πρόγραμμα μας καθιέρωσα μια προπόνηση την βδομάδα, σε πολύ πρωινές ώρες (που 24 χρόνια μετά ακόμα ισχύει) το τρέξιμο στο βουνό.

Δεν σας κρύβω ότι φίλοι που ήταν από ορεινές περιοχές με καθοδηγούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα, βρίσκοντας μου διαδρομές για προπόνηση. Η κάθε διαδρομή είχε τις δικές τις δυσκολίες αλλά και τη δική της ξεχωριστή ομορφιά.

Δύο λόγοι που με οδήγησαν να αγαπήσω το ορεινό τρέξιμο και να το θεωρώ μέρος της ζωής μου, είναι οι συνεχόμενες και μεγάλης διάρκειας ανήφορα, και το γεγονός ότι η ομορφιά των τοπίων χάριζε ηρεμία στο πνεύμα και τη ψυχή μου.

Δεν το λέω για να παινευτώ, αλλά τα πρώτα χρόνια έτρεξα σε όλους τους ασφαλτόδρομους, χωματόδρομους και μονοπάτια της οροσειράς του Τρόοδους. Αρχίζαμε το τρέξιμο από τους πρόποδες της περιοχής που επιλέγαμε και συνεχίζαμε μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή του βουνού.

Υπήρχαν αρκετές δυσκολίες στην αρχή. Για παράδειγμα το μεταφορικό μέσο, τα καύσιμα, η απειρία, το άγνωστο και η οργάνωση της διαδρομής, η ασφάλεια των αθλητών των οποίων είχα την ευθύνη, η μεγάλη διάρκεια τόσο της προπόνησης όσο και του ταξιδιού από και προς το βουνό, η ακριβές ώρα επιστροφής κλπ.

Με τη πάροδο των χρόνων αυτό λύθηκε, γιατί η ομάδα πλέον σταθεροποιήθηκε στα βουνά του Μαχαιρά, όπου ξέρουμε ακριβώς πόση ώρα χρειαζόμαστε για το κάθε μονοπάτι και μπορούμε να προβλέψουμε με σχετική ακρίβεια την διάρκεια των ταξιδιών και της προπόνησης.

Το να ξέρεις το στόχο σου στη προπόνη είναι σημαντικό. Ο στόχος της προπόνησης στο βουνό είναι η προπόνηση αντοχής στην αντίσταση. Επίσης οι μικρές και οι μεγάλες κλίσεις, η διαφορετικότητα του εδάφους από άσφαλτο ή χωματόδρομο, από μαλακό ή σκληρό έδαφος, με χαλίκια και ρίζες ή χωρίς, η διάρκεια, όλες αυτές οι παράμετροι βοηθούν την καλιέργεια ποικίλων ικανοτήτων.

Για αρκετά χρόνια η ομάδα συνοδευόταν από φίλους που βοηθούσαν στην οργάνωση. Για παράδειγμα, είχαμε ένα ή δυό αυτοκίνητα που μας συνόδευαν όταν εμείς τρέχαμε και μετάφεραν τα ρούχα μας και τις προμήθειες για το πρωινό. Ο φίλος μου Θεόφιλος ήταν βασικό μέλος της ομάδας για χρόνια. Πήγαινε με το αυτοκίνητο του στο σημείο που θα τερματίζαμε, έτρεχε στην περιοχή (λιγότερη διάρκεια από όσο η δική μας), και μετά αναλάμβανε και άναβε φωτιά από ξύλα και έφτιαχνε πρωϊνό.Βραστά αυγά, χαλούμι, λουκάνικα, ντομάτες αγγουράκια. Η ομάδα με το που τερμάτιζε έπεφτε με τα μούτρα σε αυτά τα εδέσματα.

Ο χρόνος που αφιερώναμε στο πρωινό ήταν σημαντικός αφού λύναμε και όσες απορίες και προβληματισμούς είχαν οι αθλητές μου για την προπόνηση (και όχι μόνο).

Τα χρόνια περνούσαν, η προπόνηση του Σαββάτου καθιερώθηκε στο βουνό.Τα δεδομένα άλλαξαν για τον καθένα μας. Κάποιοι σταμάτησαν, η ομάδα όμως ανανεωνόταν επανειλημμένα. Ο χρόνος που κρατούσε μια προπόνηση στο βουνό μειώθηκε σημαντικά, αφού πλέον, όπως ανάφερα πιο πάνω, καταλήξαμε στα μονοπάτια του Μαχαιρά. Ο Μαχαιράς έχει εύκολη και σύντομη πρόσβαση από τη Λευκωσία. Ο χρόνος που κερδίσαμε από το ταξίδι μας επέτρεψε να διατηρήσουμε τον ποιοτικό και δημιουργικό χρόνο προπόνησης.

Για αρκετά χρόνια επίσης, χάρην οικονομίας χρόνου, το πρωινό του Θεόφιλου αντικαταστάθηκε με ταχινόπιττες. Τώρα τελευταία φέρνουμε παστόσυκα και αμύγδαλα. Η τωρινή ομάδα, πιο μοντέρνα πλέον, προτιμά τα συμπληρώματα διατροφής για πιο γρήγορη αποκατάσταση, όπως λένε. Δεν πρόκειται όμως να μου αλλάξουν τις συνήθειες. Η σταθερή συνήθεια που έχω να τρέχω κάθε Σάββατο στο βουνό, συμπληρώνεται με τη συνήθεια του πρωινού. Τους χειμερινούς μήνες τους κάνω το χατήρι και περνώ με τα παστόσυκα, αλλά τους καλοκαιρινούς μήνες το μενού διατηρείται ανέπαφο, αφού κανείς δεν διανοείται να το πειράξει. Μόλις κυκλοφορήσουν τα πρώτα καρπούζια στην αγορά, ο Χρίστος βγάζει πρόγραμμα ποιός θα φέρει το καρπούζι, ποιός το χαλούμι, ποιός το ζεστό κουλλούρι από το φούρνο κλπ.

Όπως σας έχω αναφέρει πιο πάνω, αυτό που με στεναχωρεί από όσα έχουν αλλάξει στην ομάδα, είναι όταν θυμούμαι τους αθλητές και συναθλητές μου που μαζί τρέχαμε χρόνια και ζήσαμε όμορφες εμπειρίες τρέχοντας στο βουνό, και που τώρα έχουν σταματήσει, όχι μόνο το τρέξιμο στο βουνό αλλά και την προπόνηση γενικώς. Πάντα τους έλεγα μη βρίσκετε δικαιολογίες, κρατήστε το πρωινό του Σαββάτου για τον εαυτό σας. Όσο το κρατάτε σας κρατά και αυτό. Το άφησαν και τους άφησε στο τέλος.

 Τους βλέπω κάποτε, κοινωνικά, και όλοι ανεξαιρέτως μου θυμίζουν αυτά που τους έλεγα. «Πόσο δίκαιο είχες Χριστάκη τότε» μου λένε. «Πόσο θα θέλαμε να ζήσουμε ξανά αυτές τις στιγμές».

Το Σάββατο είναι μέρα αργίας για τους περισσότερους από εμάς. Αυτοί που σταμάτησαν να έρχονται στο βουνό είναι συνήθως τα άτομα που δεν είχαν να κάνουν κάτι άλλο μετά, απλά ήθελαν να περάσουν λίγο περισσότερο χρόνο στο κρεβάτι. Και εμένα μου αρέσει, δεν το κρύβω. Να θυμάστε όμως, η δύναμη της ομάδας και οι ευεργετικές επιδράσεις της έχουν μεγαλύτερη αξία από ότι λίγος ύπνος περισσότερο.

Μια άλλη συνήθεια που ακόμα κρατάμε αναλοίωτη είναι η ώρα προέλευσης στο βουνό. Η ομάδα αρχίζει πάντα στην ώρα της. Αν καθυστερήσει κάποιος μερικά λεπτά, ξέρει ότι δεν θα μας βρεί να τον περιμένουμε.

Εγώ προσωπικά ανυπομονώ ολόκληρη βδομάδα μέχρι να βρεθώ το πρωί στο βουνό. Όλα μαζί, η φύση, η ομάδα, η προπόνηση, η κοινή προσπάθεια, οι μυρωδιές, με αναζωγονούν και μου δίνουν δύναμη για την επόμενη βδομάδα.

• Posted in: Αθλητισμός ♦ Γενικά ♦ Τρέξιμο
• Tagged: τρέξιμο στο βουνό,Τρίαθλο