Τρέξιμο στο βουνό

Από το Χριστάκη Χριστοφή

Μια βασική προπόνηση της ομάδας είναι η προπόνηση στο βουνό. Αυτή πραγματοποιείται σταθερά κάθε Σάββατο πρωί, και έχει στόχο την αντοχή σε αντίσταση. Θυμάμαι ένα από τους πρώτους μου προπονητές, τον αειθαλή Βασίλη Χειμωνή, κάτι που μας έλεγε χαρακτηριστικά, το οποίο έμαθε και αυτός από τον δικό του προπονητή, τον διάσημο Ούγγρο προπονητή Μιχαήλ Ιγκλόϊ (τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω προσωπικά, αλλά για την περίπτωση του θα αφιερώσω άλλο άρθρο). Ο μακαρίτης πλέον Ιγκλόϊ λοιπόν, έλεγε τότε: «Βάρη; Τι χρειάζεστε τα βάρη; Το ελάφι κάνει βάρη και τρέχει τόσο γρήγορα;»

Τότε στους προπονητές αθλητών αντοχής επικρατούσε η άποψη ότι η ενδυνάμωση των κάτω άκρων των αθλητών τους καλό θα ήταν να γίνεται μέσω του τρεξίματος. Για αυτό το σκοπό χρησιμοποιούσαν το τρέξιμο σε ανήφορα, διάφορων κλίσεων και διάφορων αποστάσεων. Η τάση αυτή δεν είναι καθολική σήμερα. Εγώ για παράδειγμα εφαρμόζω και άλλες μεθόδους στους αθλητές μου με σκοπό την βελτίωση της δύναμης ή και άλλων ικανοτήτων πέραν της αντοχής. Για παράδειγμα δουλεύουμε δρομικές και αλματικές ασκήσεις τόσο στο γήπεδο όσο και στην άμμο, ασκήσεις αντίστασης με λάστιχα, ασκήσεις με βάρη, ανεβάσματα σε σκαλοπάτια κλπ.

Το να βρείς μια ανηφόρα στην γειτονιά ή στο πάρκο και να την ανεβοκατεβαίνεις προπονούμενος μιά ή δύο φορές την εβδομάδα είναι σημαντικό μέρος της προπόνησης για τους δρομείς.

Η προπόνηση όμως στο βουνό ή το ορεινό τρέξιμο, όσο και αν φαντάζει σαν το επόμενο στάδιο, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή γιατί είναι κατά πολύ πιο απαιτητική και σκληρή ενώ κρύβει και κινδύνους. Οι μεγάλες και απόμακρες αποστάσεις, η διαμόρφωση του εδάφους, η κλίση της ανηφόρας ή της κατηφόρας, οι απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες, η παρατεταμένη ένταση και κατ΄επέκταση η κούραση η οποία μπορεί να θολώσει την σκέψη σε αποφάσεις που αφορούν την ασφάλεια, κάνουν αναγκαίο για κάθε δρομέα που θέλει να τρέχει στο βουνό να ακολουθεί κάποιους βασικούς κανόνες ασφάλειας.

Η εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια με έκαναν προσεκτικό. Οι δυσάρεστες εμπειρίες που είχα τα πρώτα χρόνια με βοήθησαν να θεσπίσω κάποιους κανόνες, για να προστατεύσουν εμένα και την ομάδα μας με την οποία τρέχουμε μαζί.

Κατ’ αρχήν ούτε αγώ αλλά ούτε και κάποιος άλλος από εμάς πάει να τρέξει μόνος του στο βουνό. Αν χαθεί μια προπόνηση στο βουνό με την ομάδα χάθηκε, επιμένω να μην αντικατασταθεί από αυτόν που την έχασε με μια άλλη μέρα, στο μέσο της βδομάδας, για να μην πάει μόνος του στο βουνό.

Το να καλύπτεις μια διαδρομή 15-20 χιλιομέτρων σε μονοπάτια νωρίς το πρωί, πολλές φορές πριν χαράξει, μπορεί να κρύβει κινδύνους, αφού δεν ξέρεις τι θα βρείς μπροστά σου και αν σώμα σου είναι έτοιμο να αντιδράσει ανάλογα.

Ένα πρωινό για παράδειγμα, καθώς έτρεχα με δύο φίλους, τον Κώστα και τον Πάμπο, ακούσαμε θόρυβο μηχανών. Ο θόρυβος αυτός, καθώς μας πλησίαζε γινόταν έντονος και άγριος. Πήραμε τα μέτρα μας, τα οποία όμως δεν ήταν αρκετά. Η στροφή, η χαμηλή ορατότητα, η υψηλή ταχύτητα και ο συναγωνισμός μεταξύ δύο «αθλητών» μότο κροςς παραλίγο να μας θερίσουν. Ενώ στεκόμασταν κολλημένοι με το τοίχωμα το βουνού, πέρασαν στην κυριολεξία ξυστά από δίπλα μας, χωρίς καν να μας αντιληφθούν μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν σταμάτησαν καν για να πούν ένα συγγνώμη, και πιθανόν να μην σταματούσαν ακόμα και αν τελικά δεν προλαβαίναμε να καλυφθούμε και κτυπούσαν κάποιον ή όλους μας.

Τα Καλοκαίρια αποφεύγουμε να τρέχουμε σε απόκρημνα μονοπάτια στο βουνό, γιατί υπάρχουν πολά φίδια και είναι εύκολο να τρομάξεις κάποιο και να μπλεκτεί στα πόδια σου. Προτιμάμε να τρέχουμε στον άσφαλτο ή χωματόδρομους, αλλά ακόμα και σε αυτούς είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί. Τρέχουμε είτε στη μέση του δρόμου, είτε προς τη ρεματιά του βουνού παρά προς τη βουνοπλαγιά. Αυτόν το κανόνα τον έβαλα μετά που μας συνέβηκε το πιο κάτω περιστατικό:

Ένα καλοκαιρινό πρωινό, καθώς ανηφορίζαμε σε σχετικά εύκολη διαδρομή με το φίλο μου τον Ηράκλη, μας τρόμαξε ο θόρυβος από ένα μεγάλο σε μήκος φίδι που ήταν μπροστά μας στη μέση του χωματόδρομου. Σταματήσαμε το τρέξιμο, αφήνοντας έτσι επιλογή στο φίδι να απομακρυνθεί από εμάς. Μάταια όμως. Αντί να ακολουθήσει το χωματόδρομο, το φίδι προσπάθησε να σκαρφαλώσει τη βουνοπλαγιά. Απορήσαμε με την επιλογή του, αφού η βουνοπλαγιά εκεί ήταν απότομη και το φίδι έπεφτε κάτω συνεχώς. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε, από που να φύγουμε αφού το φίδι πήγαινε μπρος-πίσω στην προσπάθεια του να βρεί κατάλληλο τόπο για να σκαρφαλώσει. Τελικά αποφασίσαμε να προχωρήσουμε, και ακριβώς εκείνη τη στιγμή το φίδι αποφάσισε να αλλάξει στρατηγική και περασε ακριβώς από μπροστά μας, για να κατέβει τελικά στη ρεματιά. Αυτό το επεισόδιο κράτησε περίπου 3-5 λεπτά.

Περιπέτεις είχαμε και με λαθροκυνηγούς, με σκύλους και άλλα ζώα, καθώς και με τραυματισμούς.

Σε όλα τα επεισόδια ήταν πολύ σημαντικό το γεγονός ότι κανείς δεν ήταν μόνος του και είχε την απαραίτητη βοήθεια και στήριξη όταν τη χρειάστηκε.  Το να μην τρέχεις μόνος στο βουνό είναι ίσως ο πιο σημαντικός παράγοντας ασφάλειας. Σήμερα βοηθάς εσύ, αύριο μπορεί να είσαι εσύ που θα χρειαστεί βοήθεια.

Το τρέξιμο στο βουνό είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, και δεν μπορώ να το εξαντλήσω σε ένα μόνο άρθρο. Σήμερα ήθελα να δώσω έμφαση στο θέμα της ασφάλειας, σε επόμενα άρθρα να ασχοληθώ με άλλες πτυχές του ορεινού τρεξίματος.

• Posted in: Αθλητισμός ♦ Τρέξιμο ♦ Τρίαθλο
• Tagged: τρέξιμο βουνού,Τρέξιμο