Δυστυχώς συμβαίνουν και αυτά.

Πρόσφατα σαν ομάδα βιώσαμε μια τραυματική εμπειρία, όταν κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης με τα ποδήλατα μας, ένας αχαρακτήριστος οδηγός, πιθανόν μεθυσμένος, «κατάφερε» και θέρισε κυριολεκτικά όλη την ομάδα, και ακολούθως εγκατάλειψε τη σκηνή.

Προβληματίστηκα πάρα πολύ για το αν θα πρέπει ή όχι να γράψω αυτό το άρθρο. Οσες φορές δοκίμασα έτσι και αλλιώς να το ξεκινήσω, οι σκηνές που έρχονταν στο μυαλό μου με έκαναν και έκλεινα αμέσως τον υπολογιστή.

Αλλος λόγος που δεν ήθελα να το γράψω ήταν ότι θα ανυσηχούσα άδικα όσους φίλους δεν το έμαθαν ακόμα, αλλά και το ότι ίσως να αποθάρρυνα τον κόσμο να ασχοληθεί με το τόσο όμορφο άθλημα του τριάθλου και της ποδηλασίας.

Οι παραινέσεις φίλων μας όμως, και ειδικά του Χρίστου Τσαϊλη, με έκαναν να το πάρω τελικά απόφαση, αφού όπως πολύ σωστά είπε, εκτος του ότι είναι ένας τρόπος να βγεί από μέσα μας και να το αφήσουμε σιγά-σιγά πίσω μας, ίσως είναι και ο μοναδικός τρόπος που υπάρχει για να βρεθεί ο «λεβέντης» που φταίει για αυτό.

Επίσης, το ενδιαφέρον και η αγάπη που μας έδειξαν και ακόμα μας δείχνουν όσοι φίλοι το έμαθαν, είτε από εμας είτε από στόμα σε στόμα, εμένα προσωπικά με συγκίνησε και με κάνει να θέλω όσο πιο σύντομα γίνεται να βρεθώ στη σέλλα του ποδηλάτου μου παρέα με τους αγαπημένους φίλους και συναθλητές μου, μη επιτρέποντας έτσι σε ένα ασυνείδητο ή μια (εγκληματωδώς) κακή στιγμή να χαλάσει ότι με τόσο κόπο κτίσαμε τόσο καιρό, δηλαδή μια σφικτοδεμένη και αγαπημένη ΟΜΑΔΑ.

Την περασμένη Κυριακή λοιπόν, 9.3.2014, όπως, πάντα, είχαμε την μεγάλη μας ποδηλασία. Είχαμε προγραμματισμένο να δουλέψουμε στο ανήφορο της εκκλησίας του Αγ. Ραφαήλ, έξω από το χωριό Αγίοι Τριμιθιάς. Μαζευτήκαμε 12 άτομα και ξεκινήσαμε η ώρα 6 το πρωί από το συνηθισμένο μας χώρο, το πάρκινκ του βιβλιοπωλείου Αγροτης. Άλλοι 3, ο Φοίβος η Σταυρούλλα και ο Κωσταντίνος που μένουν πιο κοντά στην περιοχή είχαν ήδη πάει εκεί από πριν και δεν ήταν με το μεγάλο γκρουπ.

Να σημειώσω εδώ ότι σαν προπονητής της ομάδας, επιμένω πολύ στους κανόνες ασφάλειας, όπως να πηγαίνουμε δυάδες, να κρατάμε την άκρη και τις γραμμές μας, να μην προσπερνούμε από αριστερά κλπ.

Κατά η ώρα 6:15, κάτω από την αερογέφυρα προς Αρχάγγελο (πριν τον αυτοκινητόδρομο προς το Τρόοδος), με καθόλου κίνηση αυτοκινήτων στο δρόμο, με τελείως καθαρό οπτικό πεδίο, με τον ήλιο ήδη να έχει βγεί για τα καλά, κάποιος τρέχοντας με ιλλιγιώδη ταχύτητα πήρε σβάρνα το γκρουπ, κτυπώντας κάποια από τα παιδιά που ήταν στην εξωτερική πλευρά των δυάδων, κάτι που είχε αποτέλεσμα να αρχίσουμε να πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο.

Ούτε καν έκανε κίνηση αποφυγής με το τιμόνι.

.Αυτό μας κάνει να υποπτευόμαστε ότι μπορεί και να το έκανε επίτηδες, «έτσι για πλάκα».

Με την ίδια ταχύτητα συνέχισε, λες και δεν συνέβηκε τίποτα

Την ακόλουθη σκηνή δεν θα μπορέσω ποτέ να βγάλω από το μυαλό μου.

Ούτε κατάλαβα πως και που έπεσα, αλλά με το που σηκώθηκα γύρισα και είδα όλο το γκρουπ κάτω στο δρόμο, τα ποδήλατα μας στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, όπως και τους αθλητές μου, χωρίς να ξέρω εκείνη την ώρα τι ακριβώς συνέβηκε και τι έπαθε ο καθένας.

Ένοιωσα το ίδιο, παράξενο αίσθημα, που ένοιωσα όταν πριν κάποια χρόνια ήμουν αυτόπτης μάρτυρας σε ένα θανατηφόρο ατύχημα με μηχανή. Για κάποιες στιγμές, που εσύ νομίζεις ότι είναι αιωνιώτητα αλλά ουσιαστικά είναι κάποια δευτερόλεπτα, τα πάντα γύρω σου κινούνται σε αργή ταχύτητα, οι ήχοι σταματούν να ακούγονται, ενώ έχεις το αίσθημα ότι είσαι κάπου αλλού και απλά παρατηρείς τη σκηνή, σαν σε κινηματογραφική ταινία.

Κινήθηκαν ευτυχώς άμεσα ο Γιώργος ο Δάρρας και ο Νικόλας. Ο δε Γιώργος, πήγε αμέσως στη πίσω πλευρά του γκρουπ κάνοντας σήμα στους οδηγούς των διερχομένων αυτοκινήτων να πάνε στη διπλανή λουρίδα, ενώ ο Νικόλας έκανε υπερπροσπάθεια να αποτυπώσει όσο μπορούσε καλύτερα τα νούμερα ή τις όποιες άλλες λεπτομέρειες του αυτοκινήτου που μας κτύπησε.

Το ίδιο άμεσα κοιτάξαμε τους τραυματίες μας και τους απομακρύναμε μαζί με τα ποδήλατα τους απο το δρόμο.

Τελικά φέραμε αυτοκίνητα, φορτώσαμε τραυματίες και ποδήλατα και πήγαμε στη κοντινότερη κλινική με πρώτες βοήθειες, το νοσοκομείο «Απολλώνειο».

Εκεί τελικά διαπιστώθηκε ότι ένας από τα παιδιά, ο Γιώργος Πέγγας είχε σπασμένο το χέρι εκεί που κτύπησε με τον πλαϊνό καθρέφτη, ενώ ακριβώς στο ίδιο σημείο είχε και ο Αλέξαντρος ράγισμα, για τον ίδιο λόγο. Οι υπόλοιποι την γλιτώσαμε με μόλωπες και με μια θλάση ο Άντριαν.

Αν ήταν 5 εκατοστά πιο μέσα το αυτοκίνητο …

Αν ερχόταν άλλο αυτοκίνητο από πίσω… αν, αν.

Ευτυχώς που δεν.

Αυτό πρέπει να κρατήσουμε, και να δούμε πως θα κάνουμε ακόμα πιο ασφαλισμένες τις ποδηλατικές μας προπονήσεις στο μέλλον (όσο αυτό είναι δυνατόν σε χώρες σαν τη δική μας).

Κάναμε τις καταθέσεις μας στην αστυνομία, όπου μάθαμε από πρώτο χέρι ότι πλέον το φαινόμενο ασυνείδητων οδηγών που προκαλούν δυστηχήματα και εγκαταλείπουν τη σκηνή είναι πλέον συνηθισμένο και σε καθημερινή βάση.

Όσο καταφέραμε να δούμε, οι περιγραφές για το αυτοκίνητο είναι ότι ήταν μάρκας CHEVROLET (χωρίς να είμαστε απόλυτα σίγουροι για αυτό), παλιό μοντέλο, και χρώματος μεταξύ μπεζ – χρυσαφί – ασημί.

Κάτι σαν τα πιο πάνω στις φωτογραφίες.

Αν λοιπόν:

1) Είστε μηχανικός ή ισιωτής αυτοκινήτων, και σας φέρει κάποιος ένα παρόμοιου τύπου αυτοκίνητο για επισκευή της αριστερής του πλευρας, ίσως του αριστερού καθρέφτη ή του ανεμοθώρακα του,

2) Αν ακούσατε κάποιον στην καφετέρια ή αλλού να δηιγείται με περηφάνεια πόσο ωραία μας τρόμαξε και πως πέφταμε όλοι κάτω σαν κορίνες του μπόουλινγκ,

3) Αν έχετε κάποιο γείτονα στα χωριά της περιοχής προς  Τρόοδος, Παλαιχώρι, Αρεδιού κλπ. ο οποίος έχει τέτοιο αυτοκίνητο που εμφανίστηκε πρόσφατα κτυπημένο στην αριστερή πλευρά,

4) Αν γενικώς ακούσατε οτιδήποτε μπορεί να φανεί χρήσιμο,

Παρακαλώ ενημερώστε την αστυνομία άμεσα.

• Posted in: Αθλητισμός ♦ Γενικά ♦ Ποδήλατο ♦ Τρίαθλο
• Tagged: Τρέξιμο,Τρίαθλο,ατύχημα,αναζητείται