Η μεγάλη ποδηλατική μας βόλτα για το 2013

Σήμερα είχαμε προγραμματισμένη την μεγάλη ποδηλασία της παρέας, με την οποία κλείνει και ο μεσόκυκλος με έμφαση στη ποδηλασία.

Η διαδρομή μας, απόστασης 150 χιλιομέτρων,  ήταν ακριβώς η ίδια με τη περσινή (Λευκωσία, Παρεκλησιά, Αρακαπάς, Συκόπετρα, Παλαιχώρι, Λευκωσία), και μετά από την σημερινή επιτυχία της εξόρμησης θεωρώ ότι πλέον θα καταστεί θεσμός για την τριαθλητική μας (και όχι μόνο) ομάδα.

Για κάποιους σοβαρούς ποδηλάτες μπορεί τα 150 χιλιόμετρα να αποτελούν ρουτίνα, για εμάς όμως τους ερασιτέχνες τριαθλητές αποτελούν πρόκληση, και ειδικά το κομμάτι όπου ανεβήκαμε όλη την ορεινή περιοχή Λεμεσού, με περίπου 20 χιλιόμετρα καθαρά ανηφορικά και μέχρι 1 χιλιόμετρο υψομετρική διαφορά.

Με εκκίνηση η ώρα 3:30 το πρωί από Λευκωσία, και το φεγγάρι να είναι στη μικρότερη του φάση, το θέαμα 17 ποδηλάτων με λαμπάκια να αναβοσβήνουν ήταν πραγματικά πολύ εντυπωσιακό.

Από τους 17 συναθλητές μας, οι 4 (Φοίβος, Χριστοδούλα, Αντρέας και Σταυρούλλα) δεν ήταν έτοιμοι για τέτοια διαδρομή. Αποφασίσαμε, αφού τα παιδιά ήθελαν να ακολουθήσουν την ομάδα παρά το πολύ πρωινό ξύπνημα, να έρθουν και να κάνουν μικρότερη διαδρομή.

Πρώτη λοιπόν, με βαριά καρδιά, μας αποχαιρέτησε η Σταυρούλλα, λίγο πριν το μεγάλο κατήφορο της Σκαρίνου και όταν ήδη είχε ξημερώσει. Αυτό της εξασφάλισε μια ασφαλή επιστροφή, και μια προπόνηση 80 περίπου χιλιομέτρων.

Οι υπόλοιποι τρείς, το χειρίστηκαν διαφορετικά, έχοντας κινητοποιήσει φίλους και συγγενείς.

Η Χριστοδούλα και ο Αντρέας έφτασαν μαζί μας μέχρι την πρώτη στάση στην Παρεκκλησιά, στα 77 χιλιόμετρα. Από εκεί ανέβηκαν λίγο ακόμα και επέστρεψαν στη παραλία του ξενοδοχείου Αγ. Ραφαήλ, όπου και περίμεναν την μητέρα της Χριστοδούλας να έρθει και να περάσουν την ημέρα τους μαζί στην θάλασσα. Ευχαριστίες και από μένα στην κ. Ευαγόρου.

Ο δε Φοίβος σκαρφίστηκε κάτι άλλο. Έχοντας μια αγαπημένη του φίλη μόνιμη κάτοικο Λεμεσού, και εκμεταλλευόμενος την ιδιότητα του σαν μάγειρας, οργανώθηκαν από πριν και πήγε στο σπίτι της έχοντας μαζί του ρούχα για να αλλάξει, και μαγείρεψε πρωινό για την εκεί οικογένεια. Στη συνέχεια, η κοπέλλα τον έφερε Λευκωσία, όπου το γλέντι συνεχίστηκε και της ετοίμασε μεσημεριανό. Δεν μάθαμε ακόμα λεπτομέρειες για το μενού, είμαι σίγουρος όμως ότι ο φίλος μας έδωσε ρέστα.

Η πρώτη μας φωτογραφία, από το φούρνο στην Παρεκκλησιά, αφιερωμένη στη Σταυρούλλα και στον Φοίβο που έφυγαν πιο πριν και δεν τους περιλαμβάνει.

Οι υπόλοιποι 13, αφού φτάσαμε η ώρα 7 στη Παρεκκλησιά και κάναμε την στάση μας στο φούρνο, αρχίσαμε την πρώτη από τις τρείς δύσκολες αναβάσεις. Μέχρι εκεί επέμενα να είμαστε όλοι μαζί και σε ρυθμό περιπάτου, έτσι ώστε να έχουμε δυνάμεις για αυτό το κομμάτι της διαδρομής. Από εδώ και πέρα όμως, είπα στα παιδιά να ανέβει ο καθένας στον δικό του άνετο ρυθμό, και δίναμε σημείο συνάντησης στο τέλος κάθε ανήφορου.

Το πρώτο λοιπόν ήταν περίπου 10 χιλιόμετρα, και χάρη στο γεγονός ότι ξεκινήσαμε τόσο πρωί, το κάναμε όλο υπό σκιά. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για τη συνέχεια, αφού θυμάμαι πέρσι που φύγαμε μια ώρα αργότερα στο σημείο αυτό ο ήλιος ήδη έκαιγε, προκαλώντας μας δυσφορία και αναγκάζοντας μας να καταβάλουμε μεγαλύτερη προσπάθεια. Ανεβήκαμε από τα 100 μέτρα υψόμετρο στα 600.

Ένας από τους πιο ικανούς ποδηλάτες της παρέας, ειδικά σε τόσο μεγάλες αποστάσεις, ο φίλος Αντρέας Ευσταθίου, τελειώνοντας το ανήφορο, είχε την καλή διάθεση και κατέβηκε ξανά για να βοηθήσει τα παιδιά που έμειναν πίσω, τόσο στην ανάβαση όσο και στο να μην χαθούν. Αυτό ήταν ένα μικρό παράδειγμα από το πνεύμα ομοψυχίας και συνεργασίας που επικράτησε από την αρχή μέχρι το τέλος μεταξύ μας, και που με κάνει πραγματικά πολύ υπερήφανο για την ποιότητα των ατόμων που έχω την τύχη να προπονούμαι μαζί τους.

Φτάνοντας στην επόμενη προγραμματισμένη στάση, στον Αρακαπά, και αφού προηγήθηκαν ακόμα 8 χιλιόμετρα ευθείας τα οποία μας ξεκούρασαν (αλλά και μας κατέβασαν από τα 600 στα 400 μέτρα υψόμετρο), διαπιστώσαμε ότι δεν χρειαζόμασταν ιδιαίτερα μεγάλη στάση. Αφού ανεφοδιαστήκαμε σε υγρά, ξεκινήσαμε για το δεύτερο ανήφορο, απόστασης 6 χιλιομέτρων μέχρι την Συκόπετρα, όπου θα ανεβαίναμε από τα 400 στα 800 περίπου μέτρα υψόμετρο.

Στη Συκόπετρα μείναμε περίπου 10 λεπτά, βγάλαμε και την φωτογραφία μας, και συνεχίσαμε με το τελευταίο ανήφορο, απόστασης 4 χιλιομέτρων, το οποίο μας πήρα από τα 800 στα 1000 περίπου μέτρα υψόμετρο.

Εδώ να αναφέρω ότι, πιθανόν σαν παρέα να διεκδικούμε και ένα πρωτείο. Δεν θα πώ για τη Γιώτα, αφού σίγουρα και άλλες γυναίκες έκαναν αυτή τη διαδρομή. Είχαμε όμως μαζί μας τον Χρίστο Τσαϊλή, ο οποίος έκανε όλη τη διαδρομή με ποδήλατο χρονόμετρου (Time Trial).

Θεωρώ απίθανο αυτά τα μέρη να έχουν αντικρύσει ποτέ τέτοιου είδους ποδήλατο, αφού είναι ενελώς ακατάλληλο για ανηφορικές διαδρομές. Πρωτοπόρος λοιπόν ο φίλος μας. Μπράβο Κρις, σύντομα και στο Τρόοδος!

Αφού μαζευτήκαμε ξανά στο τέλος των ανηφόρων, κατηφορίσαμε προς Λευκωσία μέσω Εργατών, όπου και φτάσαμε με ασφάλεια κατά η ώρα 11:30.

Χρειαστήκαμε 8 συνολικά ώρες, από τις οποίες οι 7 ήταν ώρες ποδηλασίας και η 1 ώρα οι διάφορες στάσεις.

Πρέπει να ομολογήσω ότι πριν την πραγματοποίηση της διαδρομής με ανησυχούσε κάπως ο μεγάλος αριθμός των ατόμων που θα ερχόταν, αφού από τα τρία άτομα που είμασταν πέρσι φέτος ήμασταν 17.

Περισσότερα άτομα αύξαναν τις πιθανότητες να πάει κάτι στραβά, κάτι που μου δημιουργούσε αίσθημα ευθύνης αφού εγώ οργάνωσα την συγκεκριμένη προπόνηση.

Τελικά ευτυχώς όλα πήγαν κατ’ ευχήν, όλα τα παιδιά ήταν άψογα, και ζήσαμε ακόμα μια ευχάριστη εμπειρία σε αυτό το κομμάτι της ζωής μας που ονομάζεται αθλητισμός.

Ευχαριστώ φιλαράκια για την ζεστή σας παρέα και την εμπιστοσύνη που μου δείχνετε.

Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για τη συγκεκριμένη διαδρομή,  Θεού θέλοντος, για του χρόνου, την πρώτη ή δεύτερη βδομάδα του Ιούλη.

 

 

• Posted in: Αθλητισμός ♦ Ποδήλατο ♦ Τρίαθλο
• Tagged: ποδηλασία,Ποδήλατο